Γράφει ο
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Διάβασα στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ» της 27ης Οκτωβρίου 2012, άρθρο
δημοσιογράφου με τίτλο: «28η Οκτωβρίου: Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν
τρικούβερτο γλέντι», και έμεινα έκπληκτος, κατάπληκτος και με πολλά
ερωτηματικά για το σκεπτικό μερίδας σημερινών Ελλήνων, ιδίως
αρθρογράφων, που υποτίθεται ότι θα πρέπει να διαμορφώνουν την κοινή
γνώμη ή να εκφράζουν τις προσωπικές των απόψεις, βέβαια πάντα
τεκμηριωμένες με δικαιολογητικές σκέψεις και χωρίς έκφραση αισθητού
μίσους, διότι τότε αυτοί είναι ακατάλληλοι για το δημοσιογραφικό
λειτούργημα.
Κατά την προσωπική μου γνώμη δεν κατακρίνω την προσωπική άποψη του δημοσιογράφου ότι δηλ.: «… Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την ενότητα, ούτε το μεγαλείο του έθνους, αλλά την είσοδο της Ελλάδος σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Επειδή είναι άποψη, έστω και ατεκμηρίωτη, είναι σεβαστή, όσο και αν πικραίνει το πανελλήνιο και προσβάλλει την παγκοσμίως αναγνωρισμένη προσφορά του ηρωικού αγώνα των Ελλήνων, στην συντριβή του φασισμού, αναγνωρισμένης και με ευγνωμοσύνη, ακόμη και από το Σταλινικό καθεστώς της Κομμουνιστικής τότε Σοβιετικής Ενώσεως.
Ήθελα προτού κλείσω την ενότητα αυτή, να ενημερώσω τον εν λόγω δημοσιογράφο, που ασφαλώς ήταν τότε αγέννητος, οι δε γνώσεις του, προέρχονται από την λαθεμένη παιδεία κάποιων ινστρουχτόρων της Σταλινικής Εποχής, ότι αυτή την θεωρία που μας αναπτύσσει στο δημοσίευμά του, είναι αυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος της εποχής εκείνης, αλλά! όσο ίσχυε μεταξύ Σοβιετικής Ενώσεως και Γερμανίας το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπερτροφ». Όταν η Γερμανία καταπάτησε μονομερώς το σύμφωνο αυτό και άρχισε ν’ απειλείται και η Σοβιετική Ένωση, τότε! το Κ.Κ.Ε. συμφώνησε με τον πόλεμο εναντίον του Ιταλικού φασισμού και των Γερμανών και μάλιστα με πολλές θυσίες και στο Αλβανικό και στο Μακεδονικό μέτωπο εναντίον των επιτιθεμένων Γερμανών, από τα εδάφη της Βουλγαρίας και στην εθνική εν συνεχεία αντίσταση αργότερα κατά των κατακτητών. Καλόν είναι να διαβάζουμε τουλάχιστον την πρόσφατη Ιστορία της πατρίδος μας, που είχε μάλιστα παγκόσμια ακτινοβολία.
Εκεί όμως που θα σταθώ με θλίψη και πικρία στο λιβελλογράφημα αυτό είναι οι ανακρίβειες και η φρασεολογία μίσους που διέπουν το όλο κείμενο.
Πρώτον: Γράφει: «…η άγρια σύγκρουση στα βουνά της Ηπείρου, έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από την γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι Αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές…». Ο αγαπητός αρθρογράφος φαίνεται με τα γραφόμενά του, ούτε καν υπηρέτησε στον Στρατό, εννοώ να λάβει μέρος έστω σε μια άσκηση μάχης για να δει ότι, οι μάχες δίνονται από τους στρατιώτες με τους αντίστοιχους ηγήτορές των, που είναι μπροστάρηδες. Ας μας πει ο Αγαπητός αρθρογράφος αυτών, εάν έχει ακούσει ή έχει διαβάσει ποτέ, ένας Στρατός που πέθαινε από γάγγραινα και χωρίς τροφή και χωρίς αξιωματικούς (Ηγέτες), να έχει κατατροπώσει έναν υπέρτερο σε προσωπικό, πολεμικά μέσα και με πρωτοβουλία διεξαγωγής επιχειρήσεων Στρατό. Εγώ δεν ξέρω. Έπρεπε να είχε ακούσει τουλάχιστον από πρωτεργάτες του έπους του 40, Έλληνες και Ιταλούς, σε κάποιες Ιστορικές εκπομπές, να περιγράφουν το ηθικό των Ελλήνων μαχητών και το σθένος των κατά την διεξαγωγή της Μάχης. Θα έπρεπε ο αρθρογράφος προτού ασχοληθεί με το θέμα αυτό να γνωρίζει ότι· ένας Στρατός είναι αξιόμαχος, όταν έχει Υλικό, εκπαίδευση και Ηθικό. Η Υπερδύναμη του Ελληνικού Στρατού, ήτο το Ακαταμάχητο Ηθικό του, το οποίο σφυρηλατήθηκε, από την Οικογένεια, την παιδεία της Πατρίδος του και τους στρατιωτικούς του Ηγέτες. Εν αντιθέσει με τον Ιταλικό Στρατό, ενώ διέθετε πολύ περισσότερες Δυνάμεις, άριστα εκπαιδευμένες με μέσα πολέμου πολλά και σύγχρονα, αλλά στερείτο Ηθικού. Εις ότι αφορά την υποκειμενική και πέρα ως πέρα άδικη περιγραφή «…πίσω οι Αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους…» σας ενημερώνω: πως μπορεί να δικαιολογήσει το ότι, μέσα στους 12.000 νεκρούς Έλληνες μαχητές του Έπους του 40, οι 840 είναι αξιωματικοί και άλλοι 400 περίπου τον αριθμό Ανάπηροι πολέμου από κρυοπαγήματα και ακρωτηριασμούς στα στρατιωτικά χειρουργεία εκστρατείας;
Δεύτερον: Σε άλλο σημείο του λιβελλογραφήματος του γράφει ο Δημοσιογράφος: «…Η Αλήθεια είναι ότι ήταν ο μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της Ιταλικής Επίθεσης, με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας…».
Εδώ, δυστυχώς ο Έλλην Αρθρογράφος προσπαθεί να μειώσει, το μέγεθος του επικού Αγώνα των Ελλήνων μαχητών, προσπαθώντας να παρουσιάσει ανέτοιμους και με προβλήματα τους επιτιθέμενους Ιταλούς. Βέβαια αποσιωπά τον Επικό αγώνα των Ελλήνων, εάν βέβαια το ξέρει, στο υψ. 731 και την μεγάλη προετοιμασία και προπαρασκευή των Ιταλών για την μεγάλη Εαρινή επίθεση παρουσία και του Μουσολίνι εις το μέτωπο, που δεν είχε καλύτερη τύχη από τις άλλες επιθέσεις. Έλεος αγαπητέ μου τόσο τυφλό μίσος.
Τρίτον: Σ’ άλλο σημείο γράφει «…Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη συγκυρία μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν την σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι «Βουλγαροκομμουνιστές». Ψευδέστατο και συκοφαντικό, διότι ο Στρατιωτικός Κανονισμός του Στρατού εσωτερικής λειτουργίας όπως ελέγετο τότε (Σήμερα ΣΚ 20-1), αναφέρει σαφώς εν ειρήνη και εν πολέμω ποιες ποινές επιβάλλονται, ανάλογα με το παράπτωμα και αυτές είναι επίπληξη, περιορισμός, κράτησης, φυλάκισης, αυστηρά φυλάκισης και εν πολέμω σε περιπτώσεις μόνο εθνικής προδοσίας ή κατασκοπείας εις βάρος της Πατρίδας εκτέλεσης. Υπ’ όψιν στην πατρίδα μου την Δράμα υπήρχαν Βουλγαρόφωνοι πολλοί, που το Βουλγαρικό καθεστώς κατοχής, του 1940-44 τους σάπισε στο ξύλο και αυτοί πέθαναν με την φράση «άσαμ κρεκ» δηλ. εγώ είμαι Έλληνας. Τότε δεν υπήρχαν βουλγαρόφωνοι Έλληνες Κομμουνιστές, όσοι έγιναν είναι μετά το αλβανικό έπος. Το ξέρω γιατί κατάγομαι από την Δράμα της Μακεδονίας.
Αυτά που διάβασα στο δημοσίευμα αυτό, είναι κακομοιριά, μνησικακία, είναι άγνοια και δείχνει τις αδυναμίες του Ελληνικού λαού, που πολλοί με αφορμή τον ένα ή τον άλλο λόγο παρουσιάζουν την πατροπαράδοτη αμαρτία που μας ακολουθεί την «διχόνοια». Θα χειροκροτούσα τον αρθρογράφο εάν επισήμανε, το άδοξο τέλος της εποποιίας του 40 και την πικρία του Ελληνικού λαού, για την αθέτηση των υποσχέσεων των Συμμάχων, με εξαιρουμένης και της τότε Σοβιετικής Ενώσεως και μας υπενθύμιζε την Λαϊκή Μούσα, με τη φωνή της αλησμόνητης Σοφίας Βέμπο να τραγουδάει: «… κι αν σου τη σκάσανε με μπαμπεσιά, οι σύμμαχοι στην μοιρασιά, κάνε κουράγιο Ελλάδα μας να μην μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Επί τέλους κάποτε η θυσία αυτή των Ελλήνων ας γίνει σάλπισμα ενότητας και προσήλωσης στα ιδανικά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Βαρύτατες οι υποχρεώσεις μας, αυτό είναι η μόνη αλήθεια, έναντι αυτής της ανεκτίμητης Εθνικής κληρονομιάς. Ιδιαίτερα η νέα γενιά, η Ελπίδα του Αύριο, πρέπει να ενστερνισθεί τα διδάγματα της εποποιίας του 40 και να αντιληφθεί ότι: Μόνο με την Εθνική Ενότητα, την ιστορική μνήμη του λαού μας και το πραγματικό Δημοκρατικό πολίτευμα θα διαφυλάξουμε την Ιερή αυτή Πατρίδα μας.
-Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης είναι Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Κατά την προσωπική μου γνώμη δεν κατακρίνω την προσωπική άποψη του δημοσιογράφου ότι δηλ.: «… Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την ενότητα, ούτε το μεγαλείο του έθνους, αλλά την είσοδο της Ελλάδος σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Επειδή είναι άποψη, έστω και ατεκμηρίωτη, είναι σεβαστή, όσο και αν πικραίνει το πανελλήνιο και προσβάλλει την παγκοσμίως αναγνωρισμένη προσφορά του ηρωικού αγώνα των Ελλήνων, στην συντριβή του φασισμού, αναγνωρισμένης και με ευγνωμοσύνη, ακόμη και από το Σταλινικό καθεστώς της Κομμουνιστικής τότε Σοβιετικής Ενώσεως.
Ήθελα προτού κλείσω την ενότητα αυτή, να ενημερώσω τον εν λόγω δημοσιογράφο, που ασφαλώς ήταν τότε αγέννητος, οι δε γνώσεις του, προέρχονται από την λαθεμένη παιδεία κάποιων ινστρουχτόρων της Σταλινικής Εποχής, ότι αυτή την θεωρία που μας αναπτύσσει στο δημοσίευμά του, είναι αυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος της εποχής εκείνης, αλλά! όσο ίσχυε μεταξύ Σοβιετικής Ενώσεως και Γερμανίας το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπερτροφ». Όταν η Γερμανία καταπάτησε μονομερώς το σύμφωνο αυτό και άρχισε ν’ απειλείται και η Σοβιετική Ένωση, τότε! το Κ.Κ.Ε. συμφώνησε με τον πόλεμο εναντίον του Ιταλικού φασισμού και των Γερμανών και μάλιστα με πολλές θυσίες και στο Αλβανικό και στο Μακεδονικό μέτωπο εναντίον των επιτιθεμένων Γερμανών, από τα εδάφη της Βουλγαρίας και στην εθνική εν συνεχεία αντίσταση αργότερα κατά των κατακτητών. Καλόν είναι να διαβάζουμε τουλάχιστον την πρόσφατη Ιστορία της πατρίδος μας, που είχε μάλιστα παγκόσμια ακτινοβολία.
Εκεί όμως που θα σταθώ με θλίψη και πικρία στο λιβελλογράφημα αυτό είναι οι ανακρίβειες και η φρασεολογία μίσους που διέπουν το όλο κείμενο.
Πρώτον: Γράφει: «…η άγρια σύγκρουση στα βουνά της Ηπείρου, έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από την γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι Αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές…». Ο αγαπητός αρθρογράφος φαίνεται με τα γραφόμενά του, ούτε καν υπηρέτησε στον Στρατό, εννοώ να λάβει μέρος έστω σε μια άσκηση μάχης για να δει ότι, οι μάχες δίνονται από τους στρατιώτες με τους αντίστοιχους ηγήτορές των, που είναι μπροστάρηδες. Ας μας πει ο Αγαπητός αρθρογράφος αυτών, εάν έχει ακούσει ή έχει διαβάσει ποτέ, ένας Στρατός που πέθαινε από γάγγραινα και χωρίς τροφή και χωρίς αξιωματικούς (Ηγέτες), να έχει κατατροπώσει έναν υπέρτερο σε προσωπικό, πολεμικά μέσα και με πρωτοβουλία διεξαγωγής επιχειρήσεων Στρατό. Εγώ δεν ξέρω. Έπρεπε να είχε ακούσει τουλάχιστον από πρωτεργάτες του έπους του 40, Έλληνες και Ιταλούς, σε κάποιες Ιστορικές εκπομπές, να περιγράφουν το ηθικό των Ελλήνων μαχητών και το σθένος των κατά την διεξαγωγή της Μάχης. Θα έπρεπε ο αρθρογράφος προτού ασχοληθεί με το θέμα αυτό να γνωρίζει ότι· ένας Στρατός είναι αξιόμαχος, όταν έχει Υλικό, εκπαίδευση και Ηθικό. Η Υπερδύναμη του Ελληνικού Στρατού, ήτο το Ακαταμάχητο Ηθικό του, το οποίο σφυρηλατήθηκε, από την Οικογένεια, την παιδεία της Πατρίδος του και τους στρατιωτικούς του Ηγέτες. Εν αντιθέσει με τον Ιταλικό Στρατό, ενώ διέθετε πολύ περισσότερες Δυνάμεις, άριστα εκπαιδευμένες με μέσα πολέμου πολλά και σύγχρονα, αλλά στερείτο Ηθικού. Εις ότι αφορά την υποκειμενική και πέρα ως πέρα άδικη περιγραφή «…πίσω οι Αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους…» σας ενημερώνω: πως μπορεί να δικαιολογήσει το ότι, μέσα στους 12.000 νεκρούς Έλληνες μαχητές του Έπους του 40, οι 840 είναι αξιωματικοί και άλλοι 400 περίπου τον αριθμό Ανάπηροι πολέμου από κρυοπαγήματα και ακρωτηριασμούς στα στρατιωτικά χειρουργεία εκστρατείας;
Δεύτερον: Σε άλλο σημείο του λιβελλογραφήματος του γράφει ο Δημοσιογράφος: «…Η Αλήθεια είναι ότι ήταν ο μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της Ιταλικής Επίθεσης, με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας…».
Εδώ, δυστυχώς ο Έλλην Αρθρογράφος προσπαθεί να μειώσει, το μέγεθος του επικού Αγώνα των Ελλήνων μαχητών, προσπαθώντας να παρουσιάσει ανέτοιμους και με προβλήματα τους επιτιθέμενους Ιταλούς. Βέβαια αποσιωπά τον Επικό αγώνα των Ελλήνων, εάν βέβαια το ξέρει, στο υψ. 731 και την μεγάλη προετοιμασία και προπαρασκευή των Ιταλών για την μεγάλη Εαρινή επίθεση παρουσία και του Μουσολίνι εις το μέτωπο, που δεν είχε καλύτερη τύχη από τις άλλες επιθέσεις. Έλεος αγαπητέ μου τόσο τυφλό μίσος.
Τρίτον: Σ’ άλλο σημείο γράφει «…Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη συγκυρία μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν την σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι «Βουλγαροκομμουνιστές». Ψευδέστατο και συκοφαντικό, διότι ο Στρατιωτικός Κανονισμός του Στρατού εσωτερικής λειτουργίας όπως ελέγετο τότε (Σήμερα ΣΚ 20-1), αναφέρει σαφώς εν ειρήνη και εν πολέμω ποιες ποινές επιβάλλονται, ανάλογα με το παράπτωμα και αυτές είναι επίπληξη, περιορισμός, κράτησης, φυλάκισης, αυστηρά φυλάκισης και εν πολέμω σε περιπτώσεις μόνο εθνικής προδοσίας ή κατασκοπείας εις βάρος της Πατρίδας εκτέλεσης. Υπ’ όψιν στην πατρίδα μου την Δράμα υπήρχαν Βουλγαρόφωνοι πολλοί, που το Βουλγαρικό καθεστώς κατοχής, του 1940-44 τους σάπισε στο ξύλο και αυτοί πέθαναν με την φράση «άσαμ κρεκ» δηλ. εγώ είμαι Έλληνας. Τότε δεν υπήρχαν βουλγαρόφωνοι Έλληνες Κομμουνιστές, όσοι έγιναν είναι μετά το αλβανικό έπος. Το ξέρω γιατί κατάγομαι από την Δράμα της Μακεδονίας.
Αυτά που διάβασα στο δημοσίευμα αυτό, είναι κακομοιριά, μνησικακία, είναι άγνοια και δείχνει τις αδυναμίες του Ελληνικού λαού, που πολλοί με αφορμή τον ένα ή τον άλλο λόγο παρουσιάζουν την πατροπαράδοτη αμαρτία που μας ακολουθεί την «διχόνοια». Θα χειροκροτούσα τον αρθρογράφο εάν επισήμανε, το άδοξο τέλος της εποποιίας του 40 και την πικρία του Ελληνικού λαού, για την αθέτηση των υποσχέσεων των Συμμάχων, με εξαιρουμένης και της τότε Σοβιετικής Ενώσεως και μας υπενθύμιζε την Λαϊκή Μούσα, με τη φωνή της αλησμόνητης Σοφίας Βέμπο να τραγουδάει: «… κι αν σου τη σκάσανε με μπαμπεσιά, οι σύμμαχοι στην μοιρασιά, κάνε κουράγιο Ελλάδα μας να μην μας αρρωστήσεις, γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».
Επί τέλους κάποτε η θυσία αυτή των Ελλήνων ας γίνει σάλπισμα ενότητας και προσήλωσης στα ιδανικά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Βαρύτατες οι υποχρεώσεις μας, αυτό είναι η μόνη αλήθεια, έναντι αυτής της ανεκτίμητης Εθνικής κληρονομιάς. Ιδιαίτερα η νέα γενιά, η Ελπίδα του Αύριο, πρέπει να ενστερνισθεί τα διδάγματα της εποποιίας του 40 και να αντιληφθεί ότι: Μόνο με την Εθνική Ενότητα, την ιστορική μνήμη του λαού μας και το πραγματικό Δημοκρατικό πολίτευμα θα διαφυλάξουμε την Ιερή αυτή Πατρίδα μας.
-Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης είναι Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα υγιείς γραφίδες για να αντικρούουν τις κακόβουλες "πολιτικές" και να θυμίζουν τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφή